W poniższym artykule, macie możliwość przyjrzeć się gitarom Jamesa Hetfielda. Specjalnie dla Was zebraliśmy zdjęcia oraz opisy gitar, których lider Metalliki używał od czasów „Kill’em All’ do „Death Magnetic” – nie tylko tych znanych, ale również wioseł, które nie ujrzały „światła dziennego”.
Podczas nagrywania i trasy promującej “St. Anger” James pokazał nam chyba największą ilość gitar jakie nabył w tym okresie. Pierwszą z nich jest Gibson 1976 “Rusty” Explorer #3. Czarny mat z zardzewiałą maskownicą (sam ją zamontował) oraz są na niej lekkie wytarcia na korpusie. Korpus i gryf tej gitary jest z mahoniu, a podstrunnica z palisandru. Przystawki w niej to EMG 60 i 81. Także można ją oglądać na gigach promujących “St. Anger”. Na początku gitara była strojona do standardowego stroju E, obecnie jest strojona niżej (prawdopodobnie do D). Można ją oglądać na DVD „Orgullo, Pasion y Gloria: Tres Noches En La Ciudad de Mexico” w utworach „Sad But True” i „Seek & Destroy”.
Kolejną gitarą jest Gibson Explorer #4 (Korina). Nieużywana przez Jamesa na koncertach. Można go było zobaczyć z nią jedynie w studiu lub na próbach lecz od „WordWired Tour” została odkurzona i zaczął używać jej na koncertach. Jest on koloru naturalnego z białą maskownicą. Posiada przystawki 496R/500T Alnico. Oraz 3 potencjometry 1 volume i 2 tone oraz 3 – pozycyjny przełącznik.
Kolejnym nowym nabytkiem jest Gibson Explorer #5 (Metallica). Reszta jest taka sama jak poprzedni model. Przystawki już inne niż poprzednie gitary, a mianowicie 496R/500T ceramic magnet humbuckers. Lecz mostek oraz potencjometry niczym sie już nie odróżniają. Na korpusie posiada grafikę “Racing Stripe with M” (taka sama jak na kolumnach ustawianych na scenie za zespołem w tamtym okresie). Można ją oglądać na gigach promujących tą płytę.
Następną nowością jest ESP Les Paul #17 (Iron Cross). Jest on żółtawy z różnymi rysunkami na korpusie, m.in. za mostkiem krzyż maltański z jakimś napisem w środku, na ramieniu pajęczyna, a w niej jakiś ludzik, za krzyżem płomienie, kostki do gry przy przystawce, gwiazda z dwiema wyścigowymi flagami pod mostkiem, na drugim ramieniu prawdopodobnie jest to trefl skrzydlaty z napisem „’83”, płonące na zielono oczy na główce, przy pokrętłach napis „Lives Forever”, nad przystawkami krzyż z jakimiś napisami, nad mostkiem prawdopodobnie czaszka z jakimiś napisami. Przystawki w niej to EMG 81 i 60, na progach standardowe oznaczenie kropkami. Nigdy James nie używał jej na żywo. Mylnie uznawana jako jedna z metamorfoz gitary So fucking what.
Koszulki z tą gitarą znajdziesz tu: męska / żeńska.
W kolekcji Jamesa można było także zauważyć seryjny model gitary ESP LTD MX (Metallica Explorer). Jest to gitara na kształt explorera jakiego przeważnie zamawiał (firma ESP robi inne kształty tego modelu). Jest ona koloru kremowego. Posiada przystawki EMG 81 i 60. Używał jej do jammowania z zespołem zaraz po odejściu Jasona z zespołu.
Następnym nowym nabytkiem Jamesa jest Gibson Les Paul #2 (Satin purple)i #24 (Satin black). Drewno to samo co w ostatnio nabytych Explorerach, zaś elektronika ta sama co w poprzednich modelach czyli EMG 81 i EMG 60. Na progach można zobaczyć trapezy. Na korpusie, gryfie i główce można zauważyć żółty binding. Obecnie są używany tylko w studiu.
Nowe wiosła znów z tej samej firmy. Tym razem Gibson 1973 Les Paul #3 Iron Cross #1, #4 Iron Cross #2, #5 Iron Cross #3, #9 Iron Cross #4 oraz #13 Iron Cross #5. James posiada 4 identyczne modele tej gitary, różniące się wytarciem na korpusie (jak widzimy na zdjęciach) oraz w przypadku tego pierwszego „Racing Stripe”. Pierwszy z tych modeli nie posiadał „Racing Stripe”, następny biały „Racing Stripe” nad przetwornikami. Ostatni, którego nie używa na koncertach nie posiada w ogóle wytarć ani żadnych zniszczeń jak w poprzednich modelach (można było go oglądać na „Making Of Death Magnetic”). Korpus, gryf jest z mahoniu, a podstrunnica z palisandru. Przystawki tym razem użyte były 490R/498T Alnico. Na korpusie zauważyć możemy “Krzyż Maltańskie” za mostkiem i “Racing Stripe” nad przetwornikami na całej długości korpusu. Także jak wszystkie nowe gitary można było ją po raz pierwszy oglądać na gigach promujących płytę „St. Anger”. Pierwszą z nich można było oglądać na koncercie w Oakland, na którym gościnnie występował Bob Rock, późniejszą wersje można oglądać w filmie „Some Kind Of Monster”. Firma ESP wypuściła kopie ESP Eclipse #8 Iron Cross #1, #9 Iron Cross #2, #10 Iron Cross #3 i #11 Iron Cross #4 sygnowaną jego imieniem i nazwiskiem. Różni się od Gibsona oznaczeniami progów, złotym bindingiem wokoło korpusu, na gryfie ma „Custom flag”, a na 12 progu „Krzyż Maltański”. Także przystawki ma inne, ten model posiada EMG 81 i 60. Drugi model ma czarny „Racing Stripe” i jest cały biały z czarną maskownicą (bez relicu). Obecnie jest używany na trasie promującej „Death Magnetic”. Można zobaczyć go na „Francais Pour Une Nuit” czy na „Orgullo, Pasion y Gloria: Tres Noches En La Ciudad de Mexico”. Drugi z nich można było po raz pierwszy oglądnąć na 30th Anniversary Shows at The Fillmore. Trzeci z nich posiada lekkie otarcia na korpusie, powyżej „Racing Stripe”. Posiada 2 modele białe (co można zauważyć na zdjęciu) oraz 2 modele czarne.
I kolejny Les paul w kolekcji tym razem Gibson Les Paul #6 Custom. Różniący się jedynie od Iron Crossa tym, że na korpusie i gryfie ma żółty binding, a wzdłuż gryfu biały. Innych różnic wśród tych dwóch gitar raczej nie ma.
Gibsonów ciąg dalszy. Tym razem Gibson Les Paul #7 Custom Gold. Nigdy nie używał go na koncertach. Korpus i gryf jest z mahoniu, zaś podstrunnica z hebanu. Elektronika ta sama co poprzednie wersje. Do pokrycia przystawek i maskownicy użyto 24 karatowego złota. Czarny binding na korpusie, na gryfie i główce biały binding.
Kolejną nową gitarą, którą może się pochwalić James jest ESP Eclipse #3 “McPhail Tattoo” Kustom Kulture. Korpus jest mahoniowy, gryf klon a podstrunnica z palisandru. Na progach można oglądać krzyże maltańskie. Przystawki to przy mostku EMG 81 a przy gryfie EMG 60. Na korpusie można zauważyć grafikę “Tattoo” namalowaną przez Dennisa McPhail (zrobił on mu także tatuaż z herbem Papa Het).
W końcu nowa gitara z serii explorer. Tym razem ESP Explorer #18 (Papa Het). Korpus mahoń, gryf klon, podstrunnica heban. Przystawki takie same jak w innych explorerach. Na korpusie grafika skrzydlatego, wyścigowego koła z napisami “Papa Het – Since 1963” w lewym górnym rogu, pod potencjometrami tribal, pajęczyny w pozostałych rogach oraz na główce, które zostały dorysowany zaraz po grafice. Narysował i zaprojektował Dirty Donny Gillies. Na górnym ramieniu posiada niewielkie obicie. Na progu 3 jest czaszka, na 5 jest podkowa, na 7 jest gwiazda, na 9 jest koło, na 12 jest kwadrat i romb, a na 15, 17, 19, 21 są trefl, kier, karo i pik. Na DVD „Francais Pour Une Nuit” grał na niej „Harvester Of Sorrow”. Także użył ją na ostatnim koncercie w Polsce w utworze „The Four Horsemen”.
Koszulki z tą gitarą znajdziesz tutaj: męska / żeńska.
Znów 6 identyczne gitary różniące się jedynie kolorem i małym szczegółem. ESP Truckster #1 (Grey), #2 (Grey), #3 (Grey), #4 (Grey), #5 (Black), #6 Hutchinson (#1 Bronze Top), #7 Hutchinson (#2 HetRod), #8 (McPhail Tattoos), #9 (Got Riff?) i #10 (Riff). Szare, czarne, Hutchinson (z Bronze i Aluminum Top) i z custom grafiką Dennisa McPhail. Hetfield. Posiada 4 różniące się nieznacznie szare modele tej gitary. Różnią się minimalnie grafiką wytarcia lakieru. Korpus i gryf jest z mahoniu, a podstrunnica z palisandru. Przystawki takie same jak w większości explorerach i innych gitar Jamesa. Na korpusie grafika imitująca wytarcia lakieru w miejscach w których ręka ociera się o korpus oraz pomiędzy przystawkami i potencjometrami, biały binding na korpusie, gryfie i główce. A na gryfie można dostrzec na 12 progu “ESP”, a na pozostałych “Custom Flag”. Pierwsze trzy modele już nie używane przez Hetfielda na koncertach, jedynie w studio. Czwarty z modeli można oglądać na „Orgullo, Pasion y Gloria: Tres Noches En La Ciudad de Mexico”. Ten ostatni (czarny) model możemy zobaczyć na teledysku do „The Day That Never Comes” jak i na „Francais Pour Une Nuit”. Pierwsze cztery nabył w okresie promocji płyty „St. Anger”, ostatnie przy promocji „Death Magnetic”, z grafiką jest używany jedynie w studiu. Wymienił przystawki na EMG JH Set. Jeden z ostatnich modeli powstał z jednego z jego szarych modeli #1 (Grey), którego wspomniany McPhail przemalował dla niego. Proces z powstawania grafiki na tej gitarze udokumentował on na swoim prywatnym Instagramie (można tam także zobaczyć inne jego prace, np malowanie także dla Jamesa jego samochodów czy obrazów, które zobaczyć można było na Orion + More Festival). Hutchinson jak w przypadku modelu Snakebyte przerobił mu 2 modele (szary i czarny) z topami Bronze i HetRod. Obecnie oba modele są używane na koncertach. Podczas wykonywania hymnu USA podczas finału NBA grał on na czarnym modelu z grafiką „Got Riff?” znaną z jednej z koszulek, które można kupić w Metstore. Więcej informacji o niej. Na zdjęciu rysunkowym jest ukazany pierwotny plan czarnej wersji tej gitary. ESP do tanich nie należy, ale jeśli ktoś chce to gitara w wersji LTD jest do wyrwania za jakieś 800$…
Kolejny Gibson w kolekcji Jamesa to Gibson Les Paul #8 (Purple pintstripe). I znów jest to seryjny model tej gitary. Jest on fioletowy z prawdopodobnie tribalową grafiką na korpusie. Ma 3 potencjometry, 2 volume i 1 tone oraz 3 – pozycyjny przełącznik. Przystawki w nim to 490R i 498T Alnico. Gitary tej używał podczas promocji płyty „St. Anger”.
James posiada także gitarę Fender Telecaster koloru srebrnego. Używał jej prawdopodobnie tylko podczas tuning roomów na trasie promującej płytę „St. Anger”. Na korpusie posiada grafikę prawdopodobnie krzyż maltański.
Kolejną gitarą Jamesa w tym okresie jest ESP LTD H-207. Nigdy nie używał jej na żywo. Posiada w niej przystawki EMG 7. Na jednym z filmików można oglądać jak uczy na niej Kirka riffu do „Some Kind Of Monster”. Jest ona 7 – strunowa. Ma wmontowany mostek tune – o – matic, a struny są przewleczone przez korpus. Posiada 2 potencjometry oraz 3 – pozycyjny przełącznik. Ma on także czarną wersję tej gitary. Nagrał na niej większość utworu „The Unnamed Feeling”.
W swojej kolekcji posiada także gitarę Schecter Devil Custom. Ma ona mostek typu tune – o – matic, 4 przystawki oraz standardowe przystawki od firmy EMG. Na 12 progu widnieje logo firmy. Nie używał jej nigdy na koncertach, jedynie w studiu podczas nagrywania płyty St. Anger.
James posiada także ESP M-II Custom. Jest to gitara robiona dla niego na zamówienie. Nie ma drugiego identycznego modelu. Posiada przystawki EMG 60 i 81, mostek floyd rose, a także 3 potencjometry jak w modelach gitar Kirka konstrukcji M-II. Jest to 7 – strunowa gitara. Na gryfie można oglądać czaszki z piszczelami. Używał jej do nagrywania albumu „St. Anger”, nigdy nie używał jej na koncertach.
Następną nowością, którą pochwalił się nam James jest ESP LTD “The Grynch” #1 (green) i #2 (red). Korpus posiada mahoniowy, gryf klon a podstrunnica z palisandru. Na 12 progu “Grynch” a na pozostałych kropki. Posiada 2 potencjometry i 3 – pozycyjny przełącznik. Biały binding na gryfie i główce. Jak większość gitar można ją było oglądać na gigach promujących płytę. Jest to gitara barytonowa. Gra na niej najczęściej „Frantic” i „St. Anger”. Ma on w swojej kolekcji 2 identyczne modele nie różniące się od siebie (screen rozmazany ale widać 2 gitary z zielonymi płomieniami, jedna na stojaku (po lewej w rogu), druga trzyma techniczny). Posiada także model z czerwonymi płomieniami na korpusie, używanej tylko w studiu.
ESP LTD Viper Baritone powstał jeszcze przed „The Grynch”. Posiada te same parametry co „poprzednik”. Na korpusie posiada czerwoną grafikę. Jak sama nazwa wskazuję jest to gitara barytonowa. Na 12 progu widnieje napis „Viper”. Nigdy nie używana przez Jamesa na koncertach. Ma też podobny model różniący się kolorem i oznaczeniami na progach. Ten drugi jest cały czarny, a na progach posiada kropki.
ESP Viper to kolejna gitara barytonowa w kolekcji. Różni się od poprzednich tym, że nie posiada żadnej grafiki na korpusie (4 z prawej).
Kolejna nowość z wielu gitar, które nabył podczas promocji “St. anger”. ESP LTD F300FM drewno użyte jest to samo co w “The Grynch”. Przystawki to 2 EMG 81. James ma 6 takich gitar (pierwsza z nich jest firmy ESP LTD reszta ESP). Różnią się oznaczeniami progów i 2 są 7 – strunowa (6 – strunowe są strojone do C). Posiadają także różne konstrukcje mostków, jedne z nich mają tune – o matic, inne struny przewleczone przez korpus. M.in. jedna ma na progach groty strzał, inna krzyże, jeszcze inna napis „Papa Het” (jest powieszone w jednym z muzeów prawdopodobnie w San Francisco) czy choćby czaszki. Posiada 2 potencjometry, po jednym na volume i tone. Można jedną z nich oglądać podczas “MTV Icons”, a dokładniej podczas wykonywania “Frantic”.
Gitara używana (tak mi się wydaję) rzadko na koncertach. Gibson Les Paul #10 „To Live Is To Die” ma na korpusie grafikę narysowaną przez Hetfielda. Została ona stworzona na cześć Cliffa Burtona. Obrazek to skrzydlaty krzyż, w którym jest napis „Burton”, w górnej części jest data urodzenia i śmierci Cliffa, a na dole jest napis „To Live Is To Die”, a przy wcięciu CBL z koroną. Przy gryfie posiada Alnico 496R, a przy mostku EMG 81. Gitarę tą nabył w roku 2007, zaś grafikę wykonał w 2008 roku.
ESP Eclipse #4 Custom to kolejna nowość w kolekcji Jamesa. Korpus jest z mahoniu, gryf z klonu a podstrunnica z hebanu. Na korpusie posiada grafikę orzecha, a po bokach czarny binding. Konstrukcja jego to neck – thru – body. Przystawki w nim to EMG 81 i 60. Oznaczenia progów to “Custom Flags”, na 12 progu “ESP”.Na korpusie jest żółty binding. Elektronika jak w większości gitar Hetfielda.
No i kolejny Gibson w rękach Jamesa. Jest to Gibson Les Paul #11 Silver. Nabył go w roku 2007, jak sama nazwa wskazuje jest on koloru srebrnego. Jest to seryjny model tej gitary. Posiada przystawki EMG 81 i 60, 3 potencjometry, 2 volume i jeden tone oraz 3 – pozycyjny przełącznik. Gitara ta jest rzadko używana przez niego na koncertach.
Kolejny nabytek Jamesa to ESP Eclipse #5 Tiki guy. Jest to standardowy model tej firmy. Posiada przystawki EMG 60 i 81, 3 potencjometry, 2 volume i 1 tone oraz 3 – pozycyjny przełącznik. Jest ona koloru czarnego, zaś za mostkiem posiada grafikę chłopczyka. Obecnie nie jest używana często.
Kolejną gitarą Jamesa jest ESP Eclipse #6 Blk i #7 White. Ma on w kolekcji 2 takie same gitary różniące się jedynie kolorem, pierwsza z nich jest czarna z białym bindingiem, druga zaś biała. Posiada 3 potencjometry, 2 volume i 1 tone oraz 3 – pozycyjny przełącznik. Gitara ta była rzadko przez niego używana na koncertach.
W studiu także używana była gitara akustyczna. Niestety dokładnej firmy tej gitary nie posiadamy. Była ona koloru naturalnego z czarną maskownicą pod otworem rezonansowym.
Gitarą używaną jedynie przez Jamesa w studiu podczas nagrywania płyty był Gibson ES-335. Jest on złoty z czarną maskownicą. Przystawki w nim to 496R oraz 500T Alnico. Mostek w nim to tune-o-matic. Posiada 4 potencjometry, po 2 na volume i tone. Nigdy nie używał jej na koncertach. Kirk ma bardzo podobną gitarę lecz różnią się wejściem na kabel (u Hetfielda jest koło potencjometrów, zaś u Hammetta na dole).
Następną gitarą używaną jedynie w studiu jest legendarny Red Special. Oryginał tej gitary posiada Brian May z zespołu Queen. Wersja Maya była własnoręcznie wykonana. Jest wiele replik tej gitary z czego jak widzimy jedną posiada James. Mahoniowy gryf został wykonany z podpory od starego, dwustuletniego pieca, znalezionego w sąsiedztwie na ulicy. Stąd pochodzi jedna z nazw tej gitary, „Fireplace”, co oznacza dosłownie „kominek„. Chwytnia została zrobiona z dębu pomalowanego na czarno. 24 progi zostały kupione przez Briana w sklepie Clifford Essex w Cambridge Circus. Nie były one całkowicie standardowe. Dla lepszego komfortu gry zostały zeszlifowane, co spowodowało ich obniżenie. Oznaczenia charakterystycznych progów zrobione były z perłowych guzików, wcześniej należących do matki muzyka. Ułożenie kropek również nie było standardowe: po dwie na progach 7 i 19 i po trzy na 12 i 24, po jednej na 3, 5, 9, 15, 17, oraz 21. Długość menzury to 24 cale, czyli 610 mm; szyjka ustawiona była równolegle do korpusu, a kąt główki to tylko 4 stopnie. Gryf wklejony był w prostokątny otwór, który kończył się w pobliżu przetwornika. Mimo iż szyjkę zaprojektowano jedynie do klejenia, to dodatkowo trzymała ją śruba, którą umocowany był również pręt usztywniający szyjkę. Sam korpus zbudowany został z resztek dębowego stołu i dwóch sklejonych płyt. Wydrążono w nich otwory mające stworzyć coś w rodzaju pudła rezonansowego. Na wierzch naklejono fornir, pomalowany na kolor ceglasto-czerwony i polakierowany na mahoniowo, co imitować miało lite drewno. Od charakterystycznego czerwonego koloru zewnętrznej warstwy instrumentu wziął on swoją oficjalną nazwę „Red Special„. Brian przeprowadził sporo prób i ostatecznie zdecydował się na mostek składający się z sześciu aluminiowych części przykręconych do korpusu, podpierających rolkowate siodełka – tzw. mostek rolkowy. Własnoręcznie wykonany klocek tremolo obracał się na ukrytym ostrzu noża z hartowanej stali, wyciętym w kształt litery V. Przetwornikami były trzy firmowe Burns Tri-sonic, dodatkowo polakierowane dla redukcji szumów i połączone szeregowo, a nie – jak zwykle bywało w standardowych gitarach – równolegle. Początkowo w gitarze miały być przetworniki zrobione przez Briana, jednak powodowały zbyt dużo zakłóceń w postaci szumów. Na aluminiowej osłonie, ukrytej pod czarnym pleksiglasem, oprócz standardowych pokręteł barwy i głośności, zamontowano również 6 małych przełączników. Każde dwa przełączniki odpowiadały jednemu przetwornikowi. Górny włączał lub całkowicie wyłączał odpowiedni przetwornik, a dolny odwracał jego fazę.
I ostatnia nowość, którą zaprezentował nam James podczas promocji albumu “St. anger” to ESP LTD EC-400AT. Korpus zrobiony jest z mahoniu, gryf z klonu, a podstrunnica z palisandru. Posiada jedynie 2 potencjometry. Przystawki w nim to EMG 81 i 60. Hetfield zażyczył sobie od firmy ten model ponieważ w sprzedaży nie ma takiego koloru. Oznaczenia progów identyczne sa jak w modelu Eclipse #4. Wokoło korpusu jest biały binding.
James podczas ostatniego koncertu w Winnipeg w 2009 pokazał po raz pierwszy na żywo, posiada ten model już od co najmniej trzech lat. Jest nią Ken Lawrence Explorer Doubleneck . Oba gryfy są 6 – strunowe. Zagrał na niej utwór „Nothing Else Matters”. Dane techniczne raczej są identyczne co w poprzednim modelu tej gitary.