Recenzja: „Immortal Randy Rhoads – The Ultimate Tribute”

Geniusz Ozzy’ego Osbourne’a oprócz umiejętności tworzenia niezapomnianych linii melodycznych w każdym możliwym stanie psychofizycznym polegał także na doskonałym doborze współpracujących muzyków. Najpierw oczywiście wyjątkowy kwartet Black Sabbath, a następnie odkrycia przyszłych symboli gitarowego rzemiosła, takich jak Randy Rhoads, Jake E. Lee czy Zakk Wylde. Oczywiście najważniejszym z tej grupy na zawsze pozostanie Randy, który pomimo, że grał u Ozzy’ego jedynie 2 lata i zdążył nagrać 2 płyty studyjne, zapisał się jako jeden z najważniejszych i najbardziej rewolucyjnych gitarzystów w historii. Rhoads był jednym z pierwszych wymiataczy ery lat 80-tych, a do jako klasycznie wykształcony muzyk doskonale wprowadzał te elementy do hard rocka.

Najnowszy album w hołdzie Randy’emu, czyli „Immortal Randy Rhoads – The Ultimate Tribute” tylko potwierdza wielkość jego osoby i mocy tamtego składu z czasów „Blizzard of Ozz”/”Diary of a Madman”, ponieważ… żaden zagrany tutaj cover nawet nie zbliża się do oryginału! Na płycie oprócz ponadczasowych utworów z ww. płyt zawarto również dwa numery wcześniejszego zespołu Rhoadsa – Quiet Riot. Zaczynamy jednak od ‘Crazy Train’ i to w wersji bardzo osobliwej – z udzielającymi się Serj Tankianem na wokalu i Tomem Morello na gitarze. I szczerze mówiąc, panowie wyglądają na zupełnie zagubionych, jeżeli chodzi o klasycznie metalowy repertuar. Z jednej strony próbują odtwarzać oryginalne elementy piosenki, z drugiej chcą przemycić coś od siebie i brzmi to w efekcie trochę karykaturalnie. Szczególnie Morello, który w solówce stosuje swoje firmowe patenty, które sprawdzają się w rytmicznym szatkowaniu a’la Rage Against The Machine, ale niekoniecznie w tym przypadku.

Lepiej jest w ‘Over the Mountain’, który na warsztat wzięli Tim „Ripper” Owens i Alexi Laiho. Jeżeli lubicie wysokie zaśpiewy, jak w Judas Priest, King Diamond czy Dio, będziecie usatysfakcjonowani wersjami, w których śpiewa były wokalista Judasów. A „daje głos” w większości kawałków na płycie. W ‘Mr. Crowley’ śpiewa Chuck Billy z Testament i niestety znowu jest to wykrzyczany numer, któremu brakuje polotu i majestatu znanego z oryginału. ‘Back to the Coast’ to klasyczny rock’n’roll z repertuaru Quiet Riot, w którym gra Bruce Kulick znany m.in. z Kiss, Lordi, Meat Loaf, a śpiewa brat Randy’ego – Kelle. Miła ciekawostka i rzeczywiście „hołd”. Drugim kawałkiem macierzystego zespołu Rhoadsa jest ‘Killer Girls’ już z Owensem, również poprawnie zagrany.

Ponadto album wypełniają klasyki, takie jak ‘Believer’, ‘I Don’t Know’, ‘S.A.T.O.’, ‘Suicide Solution’, ‘Flying High Again’ i ‘Goodbye to Romance’, nad którymi trudzi się „Ripper” Owens. Ten ostatni jakoś wyjątkowo nie podpasował wokaliście i piosenka zaczyna wkraczać w niebezpieczne rejony, tak jak ‘Crazy Train’. Widać, że Tim zdecydowanie lepiej czuje się w ostrzejszych numerach, chociaż ‘Suicide Solution’ i ‘Flying High Again’ też nie wypadają jakoś nadzwyczaj dobrze. Ponadto należy dodać, że sekcję rytmiczną we wszystkich piosenkach tworzą basista Rudy Sarzo, czyli kolega Rhoadsa z Quiet Riot i składu Ozzy’ego oraz Vinny Appice lub Brett Chassen na perkusji.

Z oceną tribute albumów zawsze jest ciężko – wiadomo, że oryginały (tym bardziej tak ponadczasowych) utworów są nie do przebicia i obecne tutaj wykonania możemy traktować jedynie jako pewne urozmaicenie. Drugą kwestią jest zawsze podejście do oryginalnej wersji – ortodoksyjni fani wolą jak najwierniejsze jej odtworzenie, a ci bardziej poszukujący chcą być zaskoczeni świeżym podejściem do piosenki. Tutaj, głównie dzięki klasycznie śpiewającemu Owensowi, grane wersje są raczej wiernym odwzorowaniem tych pierwotnych i jedynie ‘Crazy Train’ z Tankianem i Morello można uważać za odważniejszy (lecz nie do końca udany) eksperyment.

Wszystko zależy więc od punktu widzenia – jeżeli podejdzie się do tej płyty z przymrużeniem oka, być może da ona słuchaczowi wiele radości i nowych wrażeń, jeśli jednak uważacie oryginalne wersje za skończone i idealne, album ten może być momentami ciężki w odbiorze. Polecam jednak zapoznać się z nim nawet jeżeli macie sceptyczne podejście, bo przecież jak głosi stare przysłowie – swojego wroga trzeba znać.