PJ Harvey: Recenzja płyty „The Hope Six Demolition Project”

Niegdysiejsza królowa grunge’u przedstawia nam kolejne stadium swojej muzyczno-osobowościowej ewolucji. „The Hope Six Demolition Project” to znów bardzo politycznie zaangażowana płyta, będąca kontynuacją kierunku obranego na „Let England Shake”.

Jeżeli wciąż pamiętacie i tęsknicie za PJ Harvey z przełomu lat 90/00, to w dalszym ciągu nie będziecie zachwyceni jej drogą rozwoju. Swoją przygodę z brudnym rockiem Polly zakończyła na albumie „Uh Huh Her”. Od czasów „White Chalk”, czyli od prawie 10. lat, eksperymentuje z instrumentarium oraz brzmieniem. O ile akustyczne „White Chalk” można było jeszcze tłumaczyć chęcią odetchnięcia po 15. latach gitarowego, hałaśliwego grania, o tyle „Let England Shake” oficjalnie potwierdził, że PJ Harvey zakończyła rockowy rozdział swojej kariery. Nowy album jest utrzymany w podobnym klimacie, jak poprzednik, a chociażby w „A Line in the Sand” Polly jest najdalej od takich utworów, jak „Meet Ze Monsta” czy „Who the Fuck?” jak to tylko możliwe. Gitarę elektryczną zamieniła na cytrę, a przesterowany, niski wokal zamieniła na niebiański sopran. Co prawda gitary elektrycznej jest tu więcej niż na „Let England Shake”, lecz nie jest ona wiodącym instrumentem, a raczej częścią bogatej aranżacji.

Chwytliwym, prostszym i singlowym numerem jest chyba tylko otwierający płytę „The Community of Hope” – typowy dla artystki, oparty na paru chwytach, lecz jakby bardziej optymistyczny… jedynie w warstwie muzycznej. Opowiada ona o beznadziei, która może mieć miejsce nawet w tak rozwiniętym miejscu na świecie, jak Waszyngton – jedno z największych miast Stanów Zjednoczonych. Płyta jest kolejną po „Let England Shake” poruszającą ważne społeczne tematy już nie tylko w jej rodzimej Anglii – inspiracją było odwiedzenie przez artystkę tak różnych miejsc jak Kosowo, Afganistan, czy wspomniany Waszyngton. Drugim bardziej gitarowym fragmentem jest „The Wheel”, który również okazał się singlem promującym płytę, a najcięższy okazuje się „The Ministry of Defence”. W muzyce PJ nie chodzi jednak o ciężar, dlatego tym razem większość aranżacji opartych jest na instrumentach dętych, które też są nowością w jej twórczości.

Należy również wspomnieć, że już samo tworzenie albumu było eksperymentem – muzycy przez miesiąc odbywali otwarte próby w londyńskim Somerset House, gdzie można było obserwować ich przy pracy i słuchać postępów nad tworzonym materiałem. W wielu aspektach jest więc on zupełną nowością w dyskografii PJ Harvey. Pomimo, że na pewno zostanie uznany za kolejny przełom i artystyczny sukces, ja wciąż tęsknię za grunge’ową Polly z okresu „To Bring You My Love” – „Uh Huh Her” i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś sięgnie po swojego Gibsona Thunderbirda. W końcu czy jest na świecie coś piękniejszego, niż kobieta z gitarą?