David Fricke z Rolling Stone, który jako pierwszy poinformował od razu z interesującymi szczegółami o kolaboracji Reeda z Metalliką, jako że miał okazję przebywać z nimi w studio, teraz publikuje kolejny artykuł, tym razem skupiający się na trzecim tygodniu produkcji i jej zakończeniu. Ulrich, Hetfield, Hammett i Reed zdradzają w nim kolejne kulisy projektu, swoje wrażenia po jego ukończeniu, zawarte na nim znaczenia, brzmienia innych utworów, a nawet – jak się okazuje – potencjalny wpływ na kolejny album Metalliki i in. Tłumaczenie w środku.
Reed podczas nagrywania „The View” ze zdecydowanym spojrzeniem na Hetfielda: „Musisz to poczuć. Musisz w to wierzyć.” Hetfield odpowiada samym, wymownym na własny sposób spojrzeniem.
Później, w przerwie na posiłek, James opowiada: „Lou mówi, 'Musisz mieć to na myśli’. Daj mi wskazówkę. Co chcesz, żebym miał na myśli? A te wersy się nie rymują. Tu jest pięć sylab, a tu dwie.”
Dalej zdradza, że wraz z Reedem mają wiele wspólnego: „w tym, że jesteśmy obcymi na tej planecie. 'Nikt nas nie słucha. Nie wpasowujemy się.’ Niewiarygodne jest słyszeć jego głos recytujący ten tekst. To cię pojmie, stary.”
Partia instrumentalna do „The View” powstała w tym samym pomieszczeniu, co St. Anger. Rezultatem ma być „nowy rodzaj doomu w metalu, brutalny realizm nakręcony arenową krzepą”. Dowiadujemy się przy okazji, że w „Mistress Dread” mamy mieć do czynienia ze „ślepym napędem”, a w „Pumping Blood” z „brutalnymi, gwałtownymi skrętami w brzmieniu i rytmie”.
Reed słucha gotowej ścieżki „The View” z pokerową twarzą aż do ostatniego uderzenia. Komentuje: „Czuję się tym odświeżony. To było cholernie dobre.” Dalej o Metallice mówi: „Są tak potężni, jak tylko mogą być. W perkusji nie ma żartów, a Hetfield jest o taki [kładzie rękę na swoim sercu]. Do tego masz wysokooktanowe teksty. To takie proste, ponieważ nie próbujemy nikogo zmienić.”
Ulrich: „To nie było tak, że 'Tak to moje cholerstwo wygląda, róbcie jak wam mówię’. Lou rozumiał, że damy mu coś, czego nikt inny by nie dał.” Jak dodaje, „Lulu jest prawie jak dwa [różne] języki. My mamy m-e-t-a-l w swojej nazwie. Ale możemy zabrnąć kurwa wszędzie i zrobić wszystko.”
httpv://www.youtube.com/watch?v=8LWtb621DRg
W pewnym momencie Het rysuje straszliwą damską figurę w szkicowniku i podaje ją Reedowi: „To dla ciebie. Oto 'Mistress Dread’.” Reed śmieje się wdzięcznie. Gdy potem Het brzdąka na akustyku nucąc melodię, Reed spogląda uważnie: „Czy to jakiś utwór? Użyłbym tego.”
Hammett: „Lou i my – jesteśmy pokrewnymi duszami. Mamy jasną wizję tego, jak powinno się brzmieć i co mówić. Również, ma on to coś, co totalnie do nas pasuje. Mówi naszym językiem, nieco sarkastycznym i bezceremonialnym, niczym kolejna wrona w stadzie.”
Na płycie pojawi się Sarth Calhoun – członek grupy Reeda, grający na continuum fingerboardzie. Lars wpomina jak przed współpracą z Jamesem słuchali kawałka, który Reed wykonywał właśnie z Calhounem: „Był defensywny, nieomal przewracał oczami. Potem było widać, jak ten ciężar zszedł z jego barków. Poczuł więź. Nie spodziewał się tego.”
Jednym z wersów śpiewanych przez Hetfielda w „Cheat On Me” jest „Why do I cheat on myself? Well, I got nobody else” [„Dlaczego zdradzam sam(a) siebie? Cóż, nie mam nikogo innego.”] – mogło równie dobrze pochodzić z Black Albumu.
Dalej Hammett wspomina znaną już opowieść o rozpłakaniu się przy tekście „Junior Dad”, po czym dodaje, że „Po tym, czegokolwiek Lou chciał, miał mnie po swojej stronie. Zagrałbym to.”
Reed: „Gdziekolwiek nie pójdę, oni są nadal ze mną. Cała ta rzecz wyszła tak, jak powinna, z mojego punktu widzenia.”
To nie koniec. Reed i Metallica rozmawiają o promowaniu Lulu na żywo. Lulu odcisnęła też już piętno na następnym albumie Metalliki. Jak mówi Lars: „[zamiast zaczynać od riffów]James mówi o rozpoczęciu od tekstów. Co wyjdzie, jeżeli muzyka będzie nimi inspirowana?”
W telefonicznej rozmowie kilka dni po zmasterowaniu Lulu, Ulrich opisuje wrażenia z odsłuchu późną porą w samochodzie: „Byłem przytłoczony. Poczułem również, że to naprawdę wyjątkowe.” Jak wyjątkowe? – Lars odpowiada śmiechem. „To sprawia, że …And Justice For All brzmi jak pierwszy album Ramones.”